به گزارش  پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از فارس، بر اساس آنچه که مطالعات محققان نشان می‌دهد، قرارگیری کودکان در معرض آلودگی هوا به طور مستقیم در DNA آنها تأثیر منفی می‌گذارد و منجر به کوتاه شدگی تلومر در آنها می‌شود.

پژوهشگران که بحث‌شان بر روی آلودگی هوا ناشی از ترافیک است باور دارند، افراد جوان مبتلا به آسم با کوتاه شدگی تلومرها که با افزایش سن رخ می‌دهد، روبه‌رو هستند.

بر اساس این مطالعات که توسط محققان دانشگاه کالیفرنیا انجام شده است، هر چقدر میزان قرارگیری در معرض PAHها (هیدروکربن های آروماتیک چند حلقه) افزایش یابد، طول تلومرها هم کوتاه‌تر می‌شود، این در حالیست که قطعا کودکان و نوجوانان مبتلا به آسم بیش از دیگران در معرض سطوح بالاتر PAH هستند.

جان بالمز، سرپرست تیم تحقیق، در این باره می‌گوید: «نتایج بررسی‌های ما نشان می‌دهد که طول تلومر ممکن است دارای پتانسیل استفاده به عنوان نشانگر زیستی آسیب به DNA به دلیل قرارگیری در معرض محیط زیست یا التهاب مزمن باشد».

برای دستیابی به این نتایج، محققان دانشگاه کالیفرنیا 14 کودک و نوجوان را که در شهر فرزنو در ایالت کالیفرنیا زندگی می‌کردند را انتخاب کردند و با بررسی‌های بسیار بر روی آنها به این نتیجه رسیدند که بین PAHها و کوتاه شدن تلومرها ارتباط مستقیم وجود دارد.

این مطالعه همچنین می‌افزاید: آلودگی هوا موجب ایجاد استرس اکسیداتیو می‌شود که می‌تواند به لیپیدها، پروتئین‌ها و DNA آسیب برساند.

این یافته‌های جدید که در یک مجله شغلی و پزشکی محیط زیست منتشر شده ثابت می‌کند، کودکان و نوجوانان بیش از بزرگسالان در معرض آسیب‌های ناشی از آلودگی قرار دارند.

تلومر (Telomere) پایانه فیزیکی کروموزم‌های خطی است که از یک توالی غیر کد کننده تشکیل یافته است. در پستانداران تلومر مرکب از تعداد متغیری توالی‌های تکراری، با رمز TTAGGGG است.

توالی تکرار شونده تلومری در سایر جانداران نیز دارای فرمول کلی مشابهی است که این شباهت نشان‌دهنده نقش حیاتی و در نتیجه محفوظ باقی‌ماندن ساختار تلومر است.

انتهای مولکول خطی که به‌طور معمول چسبنده می‌باشد با حضور تلومر و ساختمان آن این چسبندگی را از دست می‌دهد. از این رو تلومر مانند سپری کروموزم را از ایجاد پیوستگی‌های نابجا و غیرصحیح و تخریب به‌وسیله آنزیم‌های اگزونوکلئاز سلول محافظت می‌‌کند.

همچنین، مشخص شده است که تلومر در مکان‌یابی و جایگیری کروموزم در هسته و خاموشی انتخابی ژن‌های مجاور خود، ایفای نقش می‌کند.