به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از ایرنا ، در چنین شرایطی هرچند اقدام برای بهبود کیفیت خودروها، حذف موتورسیکلت‌های کاربراتوری و تبدیل‌شان به انژکتوری و ارتقای کیفیت سوخت می‌تواند تا حدودی از بار آلایندگی هوا بکاهد، اما همچنان معضل ترافیک و آلودگی صوتی سر جایش باقی می‌ماند.
کافی است به تلفات ناشی از آلودگی هوا ناشی از تردد خودروهای دیزل با استاندارد یورو 6 در آلمان دقت کنیم که به سالی 10 هزار مرگ زودرس منجر می‌شود. در فرانسه و انگلستان هم تلفات آلودگی هوا به حدود 20 هزارنفر در سال به تفکیک هر کشور می‌رسد. بنابراین، نباید بپنداریم که حل بحران زیستن در کلانشهرهای ایرانی، صرفاً در گرو بهبود کیفیت خودروها، از رده خارج کردن ناوگان فرسوده یا خروج مهرآباد از محدوده شهری است.
اما چه باید کرد؟!
راهی جز تغییر مبلمان شهری بر بنیاد انسان محوری نداریم. رهبران شهری باید بکوشند تا اولویت خویش را به جای ساخت پل و بلوار و تونل و پارکینگ طبقاتی و بزرگراه دو طبقه به گسترش حمل و نقل عمومی، بویژه حمل و نقل ریلی رو و زیرزمینی، ایجاد بسترهای ایمن دوچرخه سواری و پیاده راه دهند. ما باید تحرک و نشاط را به سامانه حمل و نقل شهری بازگردانیم و از تجربه شهرهایی چون آمستردام، کپنهاگ، فرایبورگ و وین درس گرفته و از نو چرخ را اختراع نکنیم.
راه سعادت مردمان ساکن در تهران، کرج، اصفهان، مشهد، تبریز، اراک، یزد، قم، شیراز، اهواز و دیگر کلانشهرهای وطن آن است که سامانه مدیریت شهری بتواند شرایطی را فراهم کند تا مردم داوطلبانه خودروهای شخصی خود را با امنیت کنار نهند و مطمئن باشند که می‌توانند بدون استفاده از خودرو شخصی، ارزان تر، سریع‌تر و ایمن‌تر تردد کنند. در عین حال، دولت برای کاهش آلودگی صوتی و کنترل آن در مرز 65 دسی بل، باید از ساخت و عرضه دوچرخه، موتورسیکلت و خودروهای برقی و هیبرید حمایت کند. همچنین اگر به سمت انسان محوری در مبلمان شهری حرکت کنیم، می‌توانیم امیدوار باشیم که جمهوری اسلامی ایران می‌تواند به بخشی از تعهدات خود در اجلاس پاریس عمل کرده و از میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود بکاهد.