عصر خودرو- یکی از راه های افزایش حضور در بازار ها و از طرفی کاهش هزینه های طراحی و تولید، فرستادن محصولاتی با ساختار و پلت فرم یکسان اما با نام های متفاوت است تا عاشقان و علاقه مندان به برند های خاص، از این طریق به سمت محصول مورد نظر خود راهی شوند.
به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، این رویه را امروزه می توان در محصولات شرکت های مختلفی دید که خودروهایی با مشخصات فنی و حتی ظاهر یکسان اما با برند های متفاوت در بازار دارند. دو کمپانی GMC و شورلت از این دست خودروسازان هستند که روزگاری هر دو در ساخت خودروهای سنگین و تجاری نیز مشغول بودند و با این که در آخرین سال های فعالیت، محصولاتی یکسان داشتند اما در برهه ای از زمان، این GMC ها بودند که با بخش فنی خاص خود، از شورلت متمایز شدند. پیشرانه های خاص twin six از شاخص ترین این نقاط تمایز بود.
پیشرانه V12 :
در بین خودروهای آمریکایی چه در رده سواری ها و چه در سنگین وزن ها و تجاری ها، موتور 12 سیلندر به تعداد بسیار اندکی وجود دارد چرا که عمده تولیدات شرکت های امریکایی دارای موتور های 8 سیلندر خورجینی و شش سیلندر خطی بوده و هستند.
جی ام سی در سال 1960 اقدام به معرفی پیشرانه های V6 جدیدی با زاویه قرارگیری 60 درجه سیلندرها، برای محصولات خود کرد که بنا به تعریف تعداد سیلندر آن ها نسبت به حجم موتور، این پیشرانه ها در دسته Big Block ها یا بلوک بزرگ یا همان پیستون بزرگ ها قرار می گیرند. این موتور ها با داشتن 6 سیلندر، دارای حجم های 305 اینچ مکعب، 351 و 379 و همچنین 401 اینچی و 432 و نهایتا پیشرانه غول پیکر 478 اینچ مکعبی بودند که حجم آن ها به لیتر به ترتیب برابر با 5 لیتر، 5.75 لیتر، 6.2 لیتری و نهایتا 6.57 لیتر، 7 لیتری و 7.8 لیتر می شد که در ترکیب با 6 سیلندر می توان اندازه بزرگ پیستون های آن ها درک کرد که این قضیه منجر به پایین بودن قدرت تولیدی اما در عوض بالارفتن گشتاور خروجی از موتور ها در دورهای پایین می شد که یک ویژگی بسیار خوب برای خودروهای سنگین و تجاری محسوب می شود. برای مثال فقط پیشرانه کوچک 305 اینچ مکعبی یا همان 5 لیتری GMC توانایی تولید 355 نیوتن متر گشتاور در دور پایین 1600 دور در دقیقه را داشت که می توان گفت این دور فقط کمی بالاتر از دور آرام آن پیشرانه بود. این ویژگی باعث بالا رفتن کشش اولیه در دور موتور های پایین می شد که نتیجه آن کاهش مصرف سوخت و استهلاک پایین موتور بود به نحوی که اولین زمان برای سرویس این موتور ها از سوی کمپانی در حدود 320 هزار کیلومتر اعلام شد. در واقع GMC استفاده از موتورهای شش سیلندر حجیم را به موتورهای هشت سیلندر به خاطر قطعات متحرک کمتر، ترجیح داده بود. اما این شرکت برای خودروهای سنگین تر خود راه حل دیگری داشت و آن هم استفاده از موتورهای V12 بود تا دوبرابر نمونه های بنزینی حجم و کارایی داشته باشند.
V12 حجیم :
شرکت GMC برای افرادی که به دنبال داشتن یک موتور پر حجم و پر قدرت اما از نوع بنزینی بودند، یک پیشرانه V12 با 702 اینچ مکعب یا به عبارتی 11.5 لیتر حجم داشت که در دور 1200 تا 1400 rpm می توانست 844 نیوتن متر گشتاور و قدرتی برابر با 275 اسب بخار در دور 2400 rpm تولید کند که گشتاور تولیدی آن کمی کمتر از دوبرابر موتور 401 اینچ مکعبی بود. این موتور از حجیم ترین پیشرانه های بنزینی ساخته شده تا به امروز به شمار می آید. با این که این موتور از دو پیشرانه V6 چسبیده به هم ساخته نشده است، اما دارای دو کاربراتور و حتی دو دلکو بود که هر کدام وظیفه خدمت رسانی به یک بخش از بلوک موتور را برعهده داشتند.
این پیشرانه چندان مورد استفاده برای خودروهای باری سبک وزن و وانت بارهای غول پیکر نبود و GMC از آن برای تجاری های میان وزن و سنگین وزن خود استفاده کرد چرا که وزن این موتور نزدیک به 750 کیلوگرم بود. با این حال تعداد کمی از این پیشرانه نیز برای استفاده هایی چون ژنراتور برق و نیروگاه ها مورد استفاده قرار گرفت. گفته می شود که نزدیک به 5هزار دستگاه از این پیشرانه فروخته شد.
نویسنده: علیرضا داوودی
