آلمان، اتریش، فرانسه، ژاپن، ترکیه، هند و ایتالیا در کنار تامین کنندگان ایرانی
سبقت قطعه سازان از خودروسازان
عصر خودرو- توسعه صنعت بخش مهمی از توسعه کشورها را در بر دارد و صنعت خودرو در توسعه بسیاری از کشورها نقش اساسی ایفا می کند. در ایران نیز حداقل در محاسبات دولت یازدهم حساب ویژه ای روی خودروسازان باز شده است اما اکنون گویا قطعه سازان ایرانی به عنوان صنعت پایین دستی خودروسازی، روی دست خودروسازان بلند شده و از فرصت پسابرجام نهایت استفاده را برده اند.
سه شنبه ۲۲ تير ۱۳۹۵ - ۰۹:۳۵:۰۰
به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از فرصت امروز، زنجیره تامین، اصلی ترین بازوی رشد صنعت خودروسازی است؛ زنجیره ای که در شرایط امروزی نقش پررنگی در معادلات خودروسازی ایفا می کند. نقش زنجیره تامین تا حدی در توسعه صنعت خودرو اهمیت پیدا کرده که در کشورهایی نظیر ترکیه که هیچ برندی در زمینه تولید خودرو ندارد، بخش زیادی از سرمایه گذاری های خارجی جذب این بخش می شود. با برداشته شدن تحریم های بین المللی علیه ایران و تغییر سیاست های دولت در مشارکت با سرمایه گذاران خارجی در صنعت خودرو، نمی شد از نقش پررنگ زنجیره تامین چشم پوشی کرد به ویژه اینکه کارشناسان صنعت خودرو، همه روی این موضوع اتفاق نظر دارند که توسعه صنعت خودرو بدون تقویت این زنجیره امکان پذیر نیست.
از سوی دیگر سیاست گذاران ایرانی به این بلوغ رسیده اند که حضور شرکای خارجی صرفا در بعد بهره گیری از بازار جذاب ایران و مونتاژ محصولات آنها، کاری عبث است و به توسعه صنعت منجر نخواهد شد. بنابراین پیش شرط دست کم 35 درصد تولید داخل در جذب مشارکت خارجی و قراردادهای جوینت ونچر حرف اول را می زند و شرطی است که دولت ایران دست کم در این دوره و با توجه به پتانسیل صنعت قطعه سازی از آن کوتاه نخواهد آمد. حالا قطعه سازان ایرانی به جای اینکه چشم امید خود را به خشک شدن امضای قراردادهای خودروسازان با شرکای خارجی بدوزند، از فرصت پسابرجام استفاده کرده و خود برای همکاری با قطعه سازان بین المللی دست به کار شده اند.
ساسان قربانی، دبیر انجمن قطعه سازان ایران و سخنگوی شورای سیاست گذاری خودرو، در این زمینه می گوید: «طی چند روز گذشته انجمن قطعه سازان ایران جلسه مشترکی با انجمن خودروسازان و قطعه سازان ایتالیا داشته، که در این جلسه تفاهم شده رئوس همکاری های مشترک مشخص شود که شامل مشارکت قطعه سازان ایرانی با قطعه سازان ایتالیایی، انتقال تکنولوژی، برگزاری سمینارهای مشترک، بازدیدهای دوطرفه، مشارکت در کنفرانس بین المللی صنعت خودروی ایران و. . . از جمله سرفصل های طرف ایرانی است. پس از نهایی شدن، این سرفصل ها به امضای دو طرف خواهد رسید.»
او با بیان اینکه قصد ما از امضای این تفاهم نامه، پیگیری همکاری های مشترک است، تصریح می کند: «این توافقات با انجمن های قطعه سازی فرانسه، اتریش، آلمان، هند، ترکیه و به نوعی با ژاپن نیز صورت گرفته است.»
قطعه سازان راه توسعه را هموار می کنند؟
تفاهم با انجمن های قطعه سازی فرانسه، اتریش، آلمان، هندوستان، ترکیه، ایتالیا و ژاپن، خبری خوب برای صنعت قطعه سازی ایران است حتی اگر 50 درصد از این تفاهم نامه ها به اجرا برسد باز هم می توان آینده روشنی را برای تامین کنندگان ایرانی ترسیم کرد یا شاید به تعبیر دیگری بتوان گفت که با پیوستن قطعه سازان ایرانی به زنجیره تامین جهانی، این قطعه سازان هستند که راه های صادرات را در این صنعت هموار خواهند کرد.
بهرام شهریاری، قطعه ساز و کارشناس صنعت خودرو، در این زمینه اظهار می کند: «قطعاً پیوستن قطعه سازان ایرانی به زنجیره تامین جهانی، عاملی برای توسعه و گسترش فعالیت های اقتصادی است. این اتفاق به دو صورت رخ می دهد؛ در حالت اول با حضور سرمایه گذاران خارجی در صنعت خودرو و ساخت داخل شدن قطعات محصولات مشترک و در حالت دوم ورود خود قطعه سازان به بازار جهانی و تولید قطعات برای خودروسازان خارجی.»
او می افزاید: «در پیش بینی که شرکت پژو چندین سال پیش انجام داده بود، چین، برزیل، هند و ایران را به عنوان چهار کشوری که می توانند قطعات را با هزینه ارزان تولید کنند، معرفی کرده بود که در این میان به دلیل شرایط استراتژیک ایران و کیفیت یک دست محصولات، ایران به عنوان بهترین گزینه مطرح شده بود. همچنان این امتیاز به قوت خود باقی است و قطعه سازان ایرانی می توانند از این فرصت استفاده کنند. در نهایت باید بگویم راهی که قطعه سازان ایرانی انتخاب کرده اند قطعا به صادرات و توسعه می انجامد.»
تصــمیم گیـران صنعـــت خودروی ایران امروز به این نتیجه رسیده اند که برای رسیدن به توسعه صنعتی بودن صرف ملاک نیست و توجه خود را به جای آنکه مانند گذشته صرفا به شرکت های خودروسازی متمرکز کنند به بخش های پایین دستی این صنعت و طراحی مدلینگ نیز برده اند. اما زنجیره تامین قطعات در ایران پتانسیل های بالقوه ای دارد که برای بالفعل شدن نیازمند جذب سرمایه گذاری خارجی و همکاری های مشترک بین المللی است که گویا تا رسیدن به آن فاصله اندکی مانده است.