به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از دنیای اقتصاد؛ به‌عبارت بهتر، در قراردادها و تفاهم‌نامه‌های خارجی خودروسازان، شرکت‌های قطعه‌ساز چندان نقش قابل‌توجهی (از نظر خود قطعه‌سازها) ندارند و از همین رو آنها (قطعه‌سازان) گاهی نسبت به این موضوع منتقد و معترض هستند.
یکی از موارد انتقاد قطعه‌سازان این است که به گفته آنها، بیشتر خودروهای خارجی جدید (همان‌ها که قرار است از پس قراردادهای خارجی به تولید برسند) قیمت بالایی دارند بنابراین احتمالا تیراژ زیادی نخواهند داشت. در واقع حرف قطعه‌سازان این است که این تیراژ پایین، اقتصادی بودن داخلی‌سازی قطعات را زیر سوال می‌برد، به نحوی که شاید اصلا تولید داخل کردن قطعات آنها، به‌صرفه و دارای توجیه نباشد.

قطعه‌سازان بر این باورند که تولید محصولات خارجی و البته برندهای داخلی در بازه قیمتی زیر 30 میلیون تومان، نه تنها به سود صنعت قطعه است، بلکه نفع مشتریان را نیز در بر خواهد داشت؛ زیرا بین 70 تا 80 درصد مشتریان داخلی، در این بازه قدرت خرید دارند. این در حالی است که از نظر خودروسازان، قراردادهای جدید خارجی به توسعه محصول می‌انجامد؛ بنابراین نیاز بخشی هرچند اندک از مشتریان بازار کشور، از ناحیه توسعه محصول تامین خواهد شد. از دید خودروسازان، صنعت خودرو برای توسعه محصول نمی‌تواند معطل قطعه‌سازان بماند، چه آنکه در گذشته نیز آنها گاهی نتوانسته‌اند پابه‌پای خودروسازان پیش بیایند و از همین رو پروژه‌هایی مانند پلت فرم مشترک L90، با تاخیر آغاز و در نهایت به اهداف خود نرسیدند.

نه اینکه مقصر اول و آخر چنین ماجرایی، قطعه‌سازان باشند، با این حال ازآنجاکه آنها معمولا میلی به سرمایه‌گذاری جدید نشان نداده و چندان ارتباطات محکم و تاثیرگذاری نیز با همتایان خارجی معتبر خود برقرار نکرده‌اند، خیلی قابل اعتماد و مطمئن (در راستای به سرانجام رسیدن پروژه‌های خودروسازی) نیستند.