رنو گام نخست داخلی سازی را برداشت

به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از فرصت امروز ، سایت تولیدی چرخشگر، پیش از این تولید گیربکس خودروهای دیزل و باری را بر عهده داشت اما همین سایت از چند سال پیش محل وعده تولید گیربکس های ال 90 بود؛ وعده ای که به دلیل تحریم ها هیچ گاه به سرانجام نرسید تا اینکه با اجرایی شدن برجام، هوای مراودات ایران حداقل با خودروسازان فرانسوی آفتابی شد و چندی پیش نیز جوینت ونچر رنو و ایدرو به امضا رسید.

حالا تقریبا یک ماه پس از شکل گیری این جوینت ونچر، رنویی ها دانش فنی خود برای تولید جدیدترین گیربکس دستی جهان یعنی JHQ را به همان وعده گاه قدیمی می برند تا گیربکس های محصولات خود را بومی کرده و گام مؤثری در جهت داخلی سازی محصولات خود بردارند. گیربکس JHQ قرار است روی محصول ساندرواستپ وی سوار شود و البته طبق آنچه رنویی ها می گویند در آینده این گیربکس قابلیت سوار شدن روی همه محصولات رنو را خواهد داشت.

گرچه چرخشگر هم مانند بن رو، یک سایت قرضی برای رنویی ها به شمار می رود، زیرا سهام عمده آن متعلق به ایران خودرو دیزل است و البته رنو مبلغ یک میلیون و 500 هزار یورو برای راه اندازی این خط تولید، به چرخشگر آورده است. پیش از این قرار بود چرخشگر به عنوان یکی از تأمین کنندگان رنو در ایران، برای ال 90 گیربکس تولید کند که این پروژه به خاطره ها پیوست و از ژانویه 2015 مجددا پروژه ای برای تولید گیربکس های جدیدتر برنامه ریزی شد. اکنون ایران با سرمایه گذاری 3 میلیون یورویی مشترک رنو و چرخشگر، سومین تولیدکننده گیربکس های JHQ در دنیا خواهد شد. با راه اندازی خط تولید گیربکس های JHQ برای نخستین بار در ایران قوای محرکه خودرو در این ابعاد داخلی سازی می شود. ظرفیت تولید این سایت 300هزار دستگاه گیربکس در سال خواهد بود و برای همه خودروهای سواری تولیدی رنو در ایران مورد استفاده قرار گرفته و با توجه به تکنولوژی به روزی که داراست، قابلیت صادرات دارد.

بهرام شهریاری، کارشناس صنعت خودرو، درباره این اقدام رنو می گوید: «تولید گیربکس های رنو در داخل ایران، گامی به پیش است. حضور خودروسازان خارجی در ایران یک گام به جلو است و افزایش میزان داخلی سازی آنها گامی مهم تر. رنو با این اقدام نشان می دهد که صرفه اقتصادی برایش اهمیت دارد و به فکر تولید و صادرات در ایران است.» او می افزاید: «هر اقدامی در جهت داخلی سازی محصولات خودروسازان خارجی، گامی مثبت است. در گذشته شرکای خارجی با قیمت گذاری هوشمندانه صرفا به فکر صادرات قطعات شان به بازار ایران بودند و کاری هم به کیفیت نداشتند اما امروز شرایط تغییر کرده و شرکتی مانند رنو به این دلیل که با برند خودش در بازار ایران حضور دارد، موظف است که کیفیت خوب و قیمت رقابتی داشته باشد تا بازارش را از دست ندهد. رنو اکنون نگران بازار نیم میلیاردی ایران و اطراف ایران است، زیرا می داند که ایران زیرساخت های لازم را برای تولید محصولاتش و صادرات آن به کشورهای اطراف دارد.»

امرالله امینی، کارشناس صنعت خودرو نیز این اقدام رنو را گامی مثبت تلقی می کند و  بیان می کند: «هر اقدامی در جهت داخلی سازی محصولات خودروسازان خارجی، مثبت بوده و به توسعه صنعت خودروی ایران منجر خواهد شد. یکی از نکاتی که در امضای قراردادهای خودرویی مورد تأکید بود، دستیابی ایران به تکنولوژی ساخت قطعات حساس بود که با این اقدام می توان امیدوار بود که صنعت قطعه سازی ایران به تکنولوژی و دانش روز دست پیدا کند.»

گرچه اقدام رنو در نهایت گامی مثبت تلقی می شود اما در گام نخست رنو، خبری از درگیر شدن قطعه سازان بخش خصوصی نیست و همچنان این دولتی ها هستند که حتی در قطعه سازی می خواهند پیشتاز باشند. شاید بتوان امیدوار بود در گام های بعدی همان گونه که پیمان کارگر، مدیرعامل رنو پارس وعده داده است، قطعه سازان بخش خصوصی نیز درگیر تولید قطعات حساس شده و در نهایت به زنجیره جهانی تأمین کنندگان رنو وصل شوند.