بررسی تکامل خودروهای دو‌دیفرانسیل لامبورگینی از دهه 80 تا ابتدای قرن بیست‌و‌یکم

به گزارش پایگاه خبری «عصرخودرو»،  برخلاف خودروسازنی همانند بنتلی، مازراتی و پورشه که در گذشته خودروهای شاسی‌بلند تولید نمی‌کردند، لامبورگینی از اواخر دهه 70 میلادی به طور رسمی وارد این عرصه شده، در دهه 80 نیز نماینده پرقدرتی در این بخش از بازار داشت. این حضور و تجربیات لامبورگینی سبب شد تا این خودروساز بسیار زودتر از بسیاری از رقبا انتقال نیرو به هر چهار چرخ را به سایر محصولاتش نیز گسترش دهد. با این حال یک غیبت طولانی در بازار خودروهای شاسی‌بلند با نمونه مفهومی و سپس تولیدی اوروس پایان یافت و به همین جهت، در این مطلب قصد داریم نگاهی مختصر به خودروهای مهم و تاثیرگذار لامبورگینی که دو‌دیفرانسیل بودند، داشته باشیم.

LM002
پیش‌نمونه‌های چیتا برای استفاده روزمره چندان مناسب تشخیص داده نشدند. به همین دلیل لامبورگینی تصمیم گرفت تا تغییراتی اساسی در آن به وجود بیاورد. در ابتدا کابین بسته و برخی امکانات رفاهی به آن افزوده شد و سپس پیشرانه از عقب به جلو منتقل شده، نمونه V12 مدل کونتاش جایگزین پیشرانه کرایسلر شد. دو پیش‌نمونه مذکور LM001 و LM002A نامیده شدند. لامبورگینی نیاز مشتریان را در قدرت بیشتر و کابین لوکس‌تر دید و به همین جهت انبوهی از امکانات را در کنار پیشرانه 455 اسب بخاری کونتاش به این خودرو تزریق کرد. حاصل کار با نام LM002 در نمایشگاه بورکسل سال 1986 معرفی شد. ثروتمندان زیادی به خرید این خودر علاقه نشان دادند و در نهایت حدود 328 دستگاه از آن بین سال‌های 1986 تا 1993 تولید شد. رانندگی با این خودرو با پایه و اساس نظامی چندان ساده نبود و مصرف سوخت LM002 بسیار بالا بود، اما آن را باید به نحوی جد بزرگ سوپر SUV‌های امروز بدانیم.

Cheetah
از دهه 70 میلادی بود که لامبورگینی در وضعیت اقتصادی بدی گرفتار شد. به همین جهت پروژه‌ای برای شرکت در مناقصه ارتش ایالات متحده تعریف شد تا در نهایت یک خودرو دو‌دیفرانسیل برای استفاده نظامی ساخته شود. بخش اصلی طراحی این خودرو به شرکت MTI سپرده شد و در نهایت در نمایشگاه سال 1977 ژنو، محصول نهایی با نام چیتا معرفی شد. این خودرو دو‌دیفرانسیل با ذاتی خشن و آفرودی، از پیشرانه 8 سیلندر کرایسلر بهره می‌جست و به همین جهت توانایی رسیدن به سرعت 170 کیلومتر در ساعت را داشت. با این حال قیمت و کارایی رقیب اصلی این خودرو که بعدها ‌هامر نامیده شد، برتر بود و در نهایت چیتا نتوانست پیروز مناقصه باشد. به همین جهت لامبورگینی سعی کرد تا آن را به سایر نهادهای نظامی باقی کشورها و ثروتمندان خاورمیانه با قیمتی در حدود 25 هزار دلار عرضه کند. اما آینده‌ای متفاوت در انتظار چیتا بود.

LM004 7000
موفقیت LM002 در بازار سبب شد تا لامبورگینی حس کند جای خالی مدلی قوی‌تر و سریع‌تر در بازار حس می‌شود. به همین دلیل پیشرانه 7 لیتری لامبورگینی که برای استفاده در قایق طراحی شده بود، به طور تحقیقاتی روی LM002 قرار گرفت. این پیشرانه احتمالا چیزی در حدود 600 اسب بخار تولید می‌کرد و حداکثر سرعت خودرو به چیزی بیش از 220 کیلومتر در ساعت می‌رسید. اما در نهایت مشکلات فنی اعم از استهلاک بالای گیربکس، قیمت بسیار بالا و وزن بسیار بالایی که ممکن بود ایمنی خودرو و مصرف سوخت آن را به طور غیرقابل جبرانی تغییر دهد، سبب شد تا این گونه که با کد LM004 شناخته می‌شد، هرگز راهی خط تولید نشود. با این حال شایعاتی وجود دارد که عده انگشت‌شماری قصد سفارش آن به لامبورگینی را داشتند.

دیابلو VT
تجربیاتی که لامبورگینی در پروژه شکست‌خورده چیتا و سپس مدل نسبتا موفق و پرفروش LM002 داشت سبب شد تا در دورانی که بیشتر خودروسازان به دنبال طراحی سیستم انتقال قدرت به هر چهارچرخ برای سوپراسپرت‌های جدیدشان بودند، این شرکت دست به کار شود و نمونه ساده‌تری از سیستم مورد استفاده در LM002 را برای نمونه دو‌دیفرانسیل دیابلو بسازد. این سیستم برای اولین‌بار با کد VT در سال 1993 برای مدل دیابلو معرفی شد. با آنکه تنها 25 درصد قدرت در دیابلو VT به چرخ‌های جلو منتقل می‌شد، اما همین مقدار برای افزایش کارایی و بهبود چسبندگی خودرو بسیار لازم بود. علاوه بر این، لامبورگینی تغییرات دیگری برای بهبود ترمزها و خنک‌کاری پیشرانه مدل VT در نظر گرفت تا این سری به جرأت بهترین هندلینگ را داشته باشد.

گالاردو
پس از موفقیت دیابلو و مورسیه‌لاگو دو‌دیفرانسیل در بازار بود که لامبورگینی تصمیم گرفت تا مدل ارزان و کوچکش را نیز با همین سیستم راهی بازار کند. از پایان دهه 90 که گروه فولکس واگن-آئودی مالک لامبورگینی شده بود، طراحان و مهندسان نیم نگاهی به راحتی سواری و هندلینگ قابل پیش‌بینی داشتند و همین در دو‌دیفرانسیل‌شدن محصول نهایی تاثیر بسزایی داشت. گالاردو دو‌دیفرانسیل در سال 2003 روانه بازار شد و همین ویژگی آن در کنار قیمت مناسب، سبب شد تا با بیش از 14 هزار دستگاه تولید، پرفروش‌ترین و موفق‌ترین محصول تاریخ لامبورگینی باشد. گالاردو در حقیقت سنگ‌بنایی شد برای دو‌دیفرانسیل‌شدن سایر محصولات مردمی‌تر سال‌های آینده این برند ایتالیایی.

Borneo
در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 میلادی، کرایسلر مالک لامبورگینی بود. اما وقتی این خودروساز به یک کنسرسیوم اندونزیایی واگذار شد، دوبار سرمایه‌ای قابل توجه به آن تزریق شد و همین کافی بود تا پروژه فرزند خلف LM002 کلید بخورد. این مدل که اول با کد LM003 شناخته می‌شد، قرار بود تا با نام Galileo و یا Borneo (بسته به بازار هدف) در اواسط دهه 90 میلادی معرفی شود. کار طراحی خودرو به تیمی متشکل از طراحان استودیو زاگاتو سپرده شد. پلت‌فرم جدید براساس پلت‌فرم LM002 و با الهام از محصولاتی همانند رنجروور طراحی شد و قرار بود تا پیش نمونه‌های این خودرو در سال 1995 ساخته شوند. علاوه بر این، قرار بود تا پیشرانه‌ای جدید برای استفاده در این خودرو و مدل جانشین دیابلو (که آن زمان کانتو نام داشت) طراحی شود. در نهایت اما وضعیت مالی بد مالکان وقت لامبورگینی سبب شد تا پروژه نیمه‌کاره رها شود و تنها چندین طرح و ماکت 1:1 از مدل Borneo باقی بماند.

نویسنده:‌ محمد ملکی زاده