عصر خودرو:در بازار آشفته و پیچیده صنعت خودرو جهان مملو از مدل‌های متنوع، آن خودرویی گوی سبقت را از دیگران می‌رباید که بتواند تعداد فاکتور بیشتری را در دل خود جا دهد یا به عبارت دیگر نقشی بیش از آنچه در ابتدا برای آن متصور شده‌اند، بازی کند.
به گزارش پایگاه خبری «عصر خودرو»، آنچه در ادامه می‌خوانید داستان پیدایش یکی از محبوب‌ترین خودروهای وانت در جهان است که در ادامه تولید جای خود را به عنوان یک تراک اسپرت ماسل در میان سایر خودروهای بازار باز کرد.
رنچرو، بهتر از آنچه تصور می‌شد
اگر موشکافانه بررسی کنیم، فورد رنچرو (Ford) تفاوت فاحشی با یک وانت یا همان تراک دارد و این تفاوت فاحش نه در ظاهر بلکه در باطن خودرو نمود پیدا می‌کند؛ چرا‌که این خودرو بر پایه یک اتاق استیشن شکل گرفت و دقیقا از همین رو آن را از کلاس تجاری کوپه (Coup Utility) می‌دانند و نه وانت یا تراک. از همان ابتدای تولید در سال 1957 رنچرو یک خودرو باری تجاری ریز‌جثه‌تر از تراک بود که تا پایان تولید این مدل در سال 1979 و در گذر 7نسل در بیش از 508 هزار دستگاه به تولید رسید که برای این کلاس پر‌رقیب قابل توجه است.
رنچرو نسل اول (1959-1957)
با قرارگیری بر کفی تقویت‌شده خودرو رَنچ کمپانی فورد، نسل اول رنچرو موازی با خطوط تولید محصولات سواری و در دو تریم پایه و فِرلِین (Fairlane) به تولید می‌رسید اما از طریق بخش وانت‌های فورد به بازار عرضه می‌شد. نمای خارجی رنچرو به دلیل وجود نقاط مشترک بسیار با قطعات بدنه فورد فِرلِین (سواری لوکس فورد) ظاهری عضلانی داشت و در بسیاری از موارد به فورد فرلین رنچرو نیز شناخته می‌شد. اما تفاوت فاحش میان دو تریم رنچرو موجب شد که تریم پایه برای قشر کم‌درآمد جامعه چون کارگران و کشاورزان استفاده شده و تریم فرلین با آپشن پیشرانه 8سیلندر، سیستم تهویه مطبوع، فرمان هیدرولیک و ظاهری متفاوت مناسب آن دسته از اقشار پردرآمدتری باشد که جذب شخصیت دوگانه رنچرو شدند. رنچرو نیامده محبوب شد چرا که از طرفی در مقایسه با وانت مشهور نیم‌تن سری فورد F، 23کیلوگرم ظرفیت بار بیشتر داشت و از طرف دیگر با ظاهری خوش‌اندام و سواری بسیار نرم و آسان هم محبوب رسانه‌ها شد و هم در بازار استقبال بسیار زیادی از آن به عمل آمد. البته استقبال پرشور خریداران از رنچرو تنها به دلیل برتری این خودرو نبود.
کلاس تجاری کوپه که فورد با رنچرو بنا کرد، کلاسی کاملا نوظهور و بی‌رقیب بود و داستان محبوبیت و فروش آن درست همانند داستان محبوبیت ماستنگ در سال 1964 رقم خورد. شهرت و محبوبیت رنچرو موجب شد سایر رقبا تکانی به خود دهند و سهم خود را از این کلاس نوظهور دریافت کنند. ازاین رو تنها 2 سال بعد جنرال موتورز با روانه‌ساختن مدل اِل کامینو (El Camino) به بازار به سرعت در‌صدد پاسخ دادن به رنچرو برآمد که خود روایتی کاملا مجزا دارد و در شماره‌های آتی ماسل‌کار به آن خواهیم پرداخت. یکی از مزایای مهم این بود که خریدار می‌توانست از میان تمامی پیشرانه‌های موجود بر سری F برای رنچرو خود پیشرانه برگزیند. از پیشرانه 3.7 لیتری 223 I6 گرفته تا 5.8 لیتر 352 V8 Thunderbird Special یعنی پیشرانه‌ای که تنها به یک اشاره پدال گاز آن روی اسپرت گونه رنچرو را برملا می‌ساخت. مدل 1958 در باطن تغییری نکرد اما نمای جلویی به‌طور کامل جای خود را به قطعات و صفحات مدل فورد ثاندربرد داد و این دو خودرو در ظاهر همسان شدند. تشابه ظاهری این خودرو به این معنا بود که مدل 58 به جای تک چراغ دارای دو چراغ جفت در کنار یکدیگر بود و به دلیل همین شباهت، رنچرو مدل 1958 را ثاندربرد رنچرو نیز می‌خواندند. همچنین شیشه جلو 25 درصد بزرگتر شد و فضای بار به اندازه 210 سانتی‌متر افزایش یافت که این افزایش سایز در ابعاد بدنه تا سالها درمدل رنچرو تکرار نشد. نسل اول رنچرو با ترکیب رنگی متفاوت در 26 رنگ متنوع به فروش می‌رسید که در نوع خود بی‌نظیر بود.
