به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از صمت، ، با این حال جریان‌سازی‌های آنها به دنبال انحراف افکار عمومی است که حرکت هوشمندانه وزیر صنعت، معدن و تجارت برای تشکیل کمیته ارزیابی کیفیت خودرو نه‌تنها نشان داد به خواسته مردم احترام می‌گذارد، بلکه برنامه دولت برای تحقق چشم‌انداز 1404 و دستیابی به استانداردهای جهانی را جدی اعلام کرد. با این حال نگاهی به آنچه در ماه‌های اخیر اتفاق افتاده می‌تواند این موضوع را شفاف‌تر کند. در واقع پس از توافق هسته‌ای ایران با کشورهای 1+5 شاهد ورود هیات‌های اقتصادی کشورهای اروپایی به ایران بودیم که در هر گروه مدیرانی از شرکت‌های خودروسازی نیز حضور داشتند، زیرا آنها همکاری با خودروسازان ایرانی را ظرفیتی برای راه‌اندازی خطوط تولید برای نفوذ در بازار 400 میلیونی خاورمیانه می‌دانستند. چراکه در منطقه خاورمیانه تنها ایران زیرساخت‌های تولید خودرو و توان تکمیل زنجیره قطعات در سطح گسترده را دارد و حتی کشوری مانند ترکیه که چند سالی است با مونتاژ خودروی شرکت‌هایی مانند پژو، رنو، فیات و... سهمی از تولید این شرکت‌ها را به عهده گرفته، هنوز جز در تولید قطعات، در طراحی خودروی ملی ناتوان است و همین مسئله باعث شده غول‌های خودروسازی تنها راه تصاحب بازار منطقه را توسعه همکاری با ایران قلمداد کنند. حال در سال‌های اخیر به دلیل پیشرفت‌هایی که در عرصه خودروسازی رخ داده، تفاوت در کیفیت و طراحی مدل‌های جدید به حداقل رسیده و در این برهه زمانی تنها راهکار آنها برای نفوذ در بازار خاورمیانه همکاری با ایران است. حال ایران با تعیین شروطی همچون سرمایه‌گذاری 40 درصدی خارجی‌ها در تولید مشترک و تامین بازار صادراتی 30درصدی برای محصولات مشترک بستری برای تحقق چشم‌انداز 1404 و صادرات یک میلیون دستگاه در سال را فراهم کرده است. برنامه‌ای که هم راستا با اقتصاد مقاومتی نه‌تنها تامین نیاز داخلی را در دستور کار قرار داده، بلکه نفوذ در بازارهای منطقه‌ای و افزایش وابستگی کشورهای همسایه به کالاهای داخلی است. چراکه صنعت خودروی ایران با قدمت 50 ساله چنان در تار و پود اقتصاد ایران تنیده شده که نه‌تنها سهم کلانی از تولید صنایع پایین‌دستی همچون فولاد، آلومینیوم، مس و... را به خود اختصاص داده، بخشی از بازار قطعات یدکی و... را نیز به گردش درآورده است. حال اگر درک درستی از شرایط داشته و نقش تحریم‌ها را بر اقتصاد کشور مورد بازنگری قرار دهیم، نه‌تنها خودروسازی بلکه عقب‌ماندگی دیگر بخش‌های اقتصادی که نقاط اصلی فشار غرب بر ایران بود، نمود پیدا می‌کند و خرده‌ای بر این تولیدکنندگان نیست زیرا حفظ این بنگاه‌های اقتصادی در شرایطی که هدف تخریب خودروسازان بوده، از اهمیت بالایی برخوردار است. از این‌رو خودروسازان کشور نه‌تنها این موضوع را نادیده نگرفتند بلکه با تولید داخلی بخشی از قطعات خودروهایی همچون پژو 206 و 405 در زمان تحریم‌ها که تا چند سال پیش وابسته به شرکت فرانسوی بود، نشان دادند زمانی که دیپلماسی سیاسی ایران به اقتدار نیاز داشت، با تکیه بر ایستادگی واحدهای صنعتی و اقتصادی قدرت کشور را به رخ غرب کشید و قدرت مذاکرات ایران را بیشتر کرد تا این توافق شایسته رقم بخورد. بنابراین اقتضای آن زمان حفظ صنعت خودرو بود. بر هیچ‌کس پوشیده نیست این ایستادگی، خودروسازان ایرانی را در حالت اضطرار قرار داد که در نهایت به سیستم بانکی مقروض شدند. حال امروز فضای رسانه‌ای تمایل خودروسازان اروپایی به بازار ایران را انعکاس داده که در عالم واقعیت هنوز اتفاقی نیفتاده است. خواسته مردم از خودروسازان بیشتر شده و قابل احترام است اما از پیش‌نیازهای آن حمایت دولت از تولید ملی است تا نه‌تنها بستر تقویت تولید خودروی ملی و تحقق چشم‌انداز صادراتی فراهم شود بلکه باید رضایت مردم که شایسته تولید با کیفیت ملی هستند نیز تامین شود. حال در چنین شرایطی باید با استفاده از اهرم‌هایی همچون دانشگاه‌ها، وزارتخانه‌ها، سازمان‌های فناوری و استانداردها به این نیاز آینده جامعه عمل بپوشانند.