به گزارش پایگاه خبری«عصرخودرو» به نقل از صمت ،در این شرایط الزام به داخلی‌سازی در زمان اجرا بدون هیچ تبصره‌ای باید عملیاتی شود. در نگاهی کلی هر اندازه میزان داخلی‌سازی یک خودرو بیشتر و وابستگی قطعه‌ای به خارجی‌ها کمتر باشد، آن خودرو به اصطلاح بومی شده و با افزایش داخلی‌سازی خودروسازان یک گام به خودکفایی نزدیک‌تر می‌شوند. آنطور که کارشناسان می‌گویند، بومی‌سازی بیشتر یک اصطلاح است و با توجه به توانایی قطعه‌سازان برای تامین قطعات یک خودرو، درصد آن تغییر می‌کند اما به نظر می‌رسد آغاز داخلی‌سازی 40 درصدی در همکاری با خودروسازان خارجی می‌تواند پایه همکاری‌ها را محکم‌تر کرده و در کنار سرمایه‌گذاری این شرکت‌ها در ایران، ضریب بی‌تعهدی آنها را کاهش دهد زیرا در صورت خوابیدن خطوط تولید خودرو به دلیل تامین نکردن قطعات، تنها طرف ایرانی آسیب نمی‌بیند و منافع خارجی‌ها هم به خطر می‌افتد.

داخلی‌سازی 70 درصدی
در ارتباط با درصدی از داخلی‌سازی که میزان بومی‌سازی خودرویی را نشان می‌دهد، یک کارشناس صنعت خودرو معتقد است برای این موضوع معیار مشخصی از داخلی‌سازی وجود ندارد اما به‌طور معمول با ساخت داخل 60 تا 70 درصدی می‌توان عنوان بومی را روی یک خودرو نهاد. فربد زاوه   به این پرسش که ساخت کدام قطعات درصد داخلی‌سازی را بالا می‌برد، اینگونه پاسخ می‌دهد: برای بومی‌سازی باید به سمت قطعات انرژی‌بر و نیروی انسانی‌بر برویم و ارزش‌افزوده بیشتری به‌دست آوریم زیرا این دو مقوله در ایران ارزان هستند. از طرفی این قطعات فناوری و دقت تولید پایینی دارند و کیفیت تولید هم کم اهمیت‌تر است به گونه‌ای که نقاط ضعف روی آن اثر نمی‌گذارد اما نقاط قوت پررنگ‌تر می‌شود. وی تصریح می‌کند: برای نمونه قطعات ریخته‌گری در این ردیف قرار می‌گیرد اما باید به این نکته توجه کرد که اگر قرار باشد این قطعات در تیراژ پایین به تولید برسد، صرفه اقتصادی ندارد. بنابراین پیش از آنکه خودروساز به دنبال تولید یک قطعه باشد باید در برنامه‌ای جهانی معادل 40، 60 یا 80 درصد از ارزش بازار را به قطعات خودرو اختصاص دهد. به گفته زاوه، این برنامه باید به‌گونه‌ای هدف‌گذاری شود که به عنوان نمونه از تولید 100 میلیون خودرو در دنیا، قطعات ریخته‌گری 40 میلیون خودرو در ایران به تولید برسد. با این رویه برنامه اشتغال و ساخت داخل محقق می‌شود و علاوه بر آن تولید، اقتصادی خواهد بود. اینکه 2 هزار و 500 پژو 206 تولید شود و برنامه برای صادرات 800 دستگاه باشد، این هدف‌گذاری اقتصادی نیست.

دشواری در قطعات های‌تک
یک خودرو از سوار شدن بیش از هزار قطعه در کنار هم تشکیل می‌شود بنابراین هر اندازه توان قطعه‌سازان برای تولید قطعات مختلف بیشتر باشد، خوداتکایی در صنعت خودرو نیز اتفاق می‌افتد. در حال‌حاضر خودروسازان صاحبنام خارجی به شبکه‌های تامین جهانی متصل هستند و برای تولید تمام قطعات خودروهای خود سرمایه‌گذاری نمی‌کنند بلکه قطعات خود را این شبکه به‌دست می‌آورند. بر همین اساس است که کارشناسان ایرانی معتقدند برای تولید خودرو این نیاز وجود ندارد که چرخ از نقطه آغاز ساخته شود.  از آنجایی که مرحله ساخت و تکامل به‌وسیله شرکت‌های مختلف پیش رفته، بهتر است به جای سرمایه‌گذاری در تولید قطعات، برخی قطعات از شرکت‌های مطرح جهانی خریداری شود. از سویی دیگر برخی کارشناسان نظر متفاوتی داشته و معتقدند با توجه به بی‌ثباتی در جهان و مشکلات سیاسی که بین کشورهای مختلف وجود دارد، باید از وابستگی‌های قطعه‌ای کاسته شود تا در صورت بسته‌شدن دروازه‌های بین‌المللی به روی خودروسازان ایرانی، مشکل تامین قطعات به‌وجود نیاید بنابراین باید میزان ساخت داخل افزایش پیدا کند. به باور یک کارشناس صنعت خودرو، بومی‌سازی یک خودرو به بضاعت قطعه‌سازان کشور بستگی دارد. برای نمونه هنگامی‌که صحبت از داخلی‌سازی 70 درصدی به میان می‌آید اما اگر قطعه‌سازان در بخش فناوری توان کافی نداشته باشند، این امر محقق نخواهد شد. امید رضایی  اظهار می‌کند: گاهی داخلی‌سازی برای خودروهایی قدیمی درنظر گرفته می‌شود و گاهی برای خودروهای روز دنیا. در خودروهای روز دنیا حجم قطعات الکترونیکی خودرو نسبت به خودروهایی که عمری بالای 10سال دارند بسیار بیشتر است. برای داخلی‌سازی خودروهای جدید باید به فناوری‌هایی دست یابیم که هنوز توانمندی‌های لازم برای تولید قطعات آن وجود ندارد. وی با بیان اینکه در حال‌حاضر قطعه‌سازان از توان کافی برای داخلی‌سازی برخی خودروها تا سقف 70درصد برخوردارند، می‌افزاید: به طور حتم بخش زیادی از توانمندی قطعه‌سازان کشور از جمله بدنه، تریم، موتور، قطعات فلزی و... جوابگوی بومی‌سازی خواهد بود اما دشواری بومی‌سازی، در قطعات های‌تک است که بیشتر قطعات الکتریکی خودرو را شامل می‌شود به گونه‌ای که خودروسازان صاحبنام سالانه آپشن‌های الکتریکی محصولات خود را تغییر می‌دهند. خودروسازان امروز به سمت تولید خودروهای هوشمند حرکت می‌کنند؛ خودروهایی که از طریق سیستم‌های الکتریکی کنترل می‌شوند. به گفته رضایی، داخلی‌سازی حداقل 40 درصدی که از سوی وزارت صنعت، معدن و تجارت برای همکاری با خودروسازان خارجی تعیین شده، برنامه دست‌یافتنی و قابل اجرایی برای بومی‌سازی محصولات خارجی است. این کارشناس صنعت خودرو به این پرسش که خودروسازان با چند درصد داخلی‌سازی به نقطه آرامش می‌رسند و از بی‌تعهدی‌های طرف خارجی آسیب نمی‌بینند، می‌گوید: در همکاری مشترک با خودروسازان خارجی اگر قرار باشد سرمایه‌گذاران یک‌شبه ایران را ترک کنند، فرقی نمی‌کند داخلی‌سازی 10 درصد باشد یا 90 درصد، با مشکل مواجه خواهیم شد زیرا همان 10 درصد وابستگی نیز شامل فناوری‌هایی می‌شود که با دستیابی به آن، تولید دشوار خواهد شد. بنابراین قراردادها باید هوشمند منعقد شود تا این اتفاق نیفتد زیرا طراحی پلتفرم، فناوری‌هایی را در اختیار خود دارد که با مهندسی معکوس هم دستیابی به آن ساده نیست. وی ادامه می‌دهد: هنگامی‌که موضوع تحریم به وجود آمد، خودروسازان کشور پژو 206 را به‌طور کامل ایرانی تولید کردند که از نظر فناوری با خودرو قبل از تحریم تفاوت دارد. البته این خودرو موردتوجه مشتریان داخلی قرار گرفت. این موضوع به خودروسازان و قطعه‌سازان شوک وارد کرد به‌گونه‌ای که توانستند توانایی خود را محک بزنند، اینکه اگر خودرویی خارجی در کلاس پژو 206 در ایران به تولید برسد، در صورت بروز ایراد قطعه‌سازان داخلی با مشکل مواجه نخواهند شد. به گفته رضایی، گاهی الزام در قرارداد گذاشته می‌شود اما در زمان اجرا به آن تبصره افزوده می‌کنند. اگر به شرط‌های وزارت صنعت، معدن و تجارت برای قرارداد با خودروسازان خارجی تبصره‌ای افزوده نشود، در همکاری با مشکلی مواجه نخواهیم شد. در سرمایه‌گذاری 50-50 هر دو طرف در قیمت تمام‌شده سهم دارند و هرکدام قیمت تمام شده را کاهش دهد، هر دو طرف نفع می‌برند که این رویه در گذشته وجود نداشت.
براساس این گزارش با گشایش‌های به وجود آمده در دوران پسابرجام، تعامل خودروسازان و قطعه‌سازان داخلی آسان‌تر شده بنابراین باید از فرصت به‌وجود آمده بهره‌برداری کنند و با عقدقراردادهایی محکم با شرط داخلی‌سازی‌های بالا، به فناوری ساخت قطعات مختلف خودرو دست یابند.
به اشتراک بگذارید:
Submit to Facebook
Submit to Google Plus
Submit to Twitter