عصر خودرو- بخش 6 سال پیش در چنین روزی را بیش از یک سال پیش در پایگاه خبری «عصرخودرو» راه اندازی و تلاش کردیم بخشی از اتفاقات مهم سال های گذشته را دوباره به علاقه مندان این حوزه یادآوری کنیم، اما آنچه از همان موقع به چشم آمد اشتراک در مشکلاتی بود که همان موقع بود و همچنان ادامه دارد، گاهی حتی اگر زمان خبر را نگاه نمی کردیم تصور می کردیم خبر مربوط به همین روزها است، مواردی مانند چالش قیمت گذاری خودرو و چالش وضعیت مطالبات قطعه سازان از خودروسازان.
این ها مشتی نمونه خروار است در تایید اینکه در طول این سال ها بخش زیادی از مشکلات همچنان پابرجاست و تغییر مدیران و حتی دولت ها نتوانسته دردی از صنعت خودرو را دوا کند. به راستی چرا در طول این همه سال نتوانستیم حتی بخش کوچکی از مشکلات را رفع کنیم. همچنان میبینیم که خودروسازها در پیش فروش های اینترنتی مشکل دارند و یا همچنان به دنبال راضی کردن شورای رقابت برای افزایش قیمت ها هستند.
اما این مشکلات از کجا پیش آمد. در دوره هایی امور مربوط به صنعت خودرو توسط یک مدیر کل در وزارت صنعت، معدن و تجارت انجام می شد و مشکل خاصی از قبیل قیمت گذاری و مواردی از این دست وجود نداشت و سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران نیز پیگیری های لازم را انجام می داد و وزارت خانه تنها نظارت بر این اقدامات را بر عهده داشت، اما پس از آن و در دولت نهم رئیس جمهور به صورت مستقیم وارد حوزه صنعت خودرو شد و اعلام کرد که در این صنعت دخالت خواهد کرد. از آن پس رئیس جمهور به موضوع صنعت خودرو و انتصاب مدیران خودروسازی وارد و از این نقطه بود که سراشیبی صنعت خودرو آغاز شد به گونه ای که اگر با انتخاب مدیران جدید این صنعت نفسی تازه می کرد، دوباره نگرش های سیاسی وارد موضوع شده و این صنعت را به روز سیاه می نشاند.
مشکل عمده این است که در این مدت از گذشته تجربه کسب نکردیم و هر مدیر قوی ای که از صنعت خودرو می رود، اطلاعات و تجربیات را با خود می برد و مدیر جدید نیز حاضر نیست از این تجربیات استفاده کند. بارها مدیرانی بودند که شرکت ها را از بحران خارج کردند اما در بحران های تکراری از تجربیات آن ها استفاده نشد، زیرا مدیران تنها به دنبال منافع سیاسی خود هستند و به طور قطع مشکلات یک بنگاه اقتصادی را نمی توان با نگرش سیاسی رفع کرد.
آنچه به نظر می رسد استفاده نکردن از تجربیات گذشته و ذهن فراموشکار ، مشکل فعلی صنعت خودرو است. ریشه این قضایا در نبود استراتژی کلی و نبود نظام برنامه ریزی است که در این شرایط جای خالی یک سازمان برنامه ریز احساس می شود. نباید این تصور که گفته می شود «چو فردا شود فکر فردا کنیم » در کشور اجرایی شود و هیچ برنامه ای برای حل مشکلات نداشته باشیم.
نویسنده: مهدی اسدی
